Henna to barwnik roślinny produkowany z liści i pędów rośliny o nazwie lawsonia bezbronna (Lawsonia intermis) z gatunku krwawnicowatych. Rośnie w postaci dużych krzaków lub małych drzewek – najczęściej w gorącym i suchym klimacie, m.in. w Afryce oraz Azji. Hoduje się ją ze względu na jej leczniczy charakter, a także jako roślinę ozdobną. Z jej kwiatów pozyskuje się olejek cypryjski wykorzystywany w przemyśle perfumeryjnym oraz kosmetycznym. Krzew lawsonii często nazywany jest hennowym właśnie ze względu na pozyskiwaną z niego hennę, która powstaje po sproszkowaniu i ugotowaniu liści. Ciemnopomarańczowy barwnik (naftochinon) znajduje się w liściach, które po ususzeniu mieli się na proszek i po dodaniu m.in. soku cytrynowego oraz olejku goździkowego czy eukaliptusowego nakłada na skórę. Tak przygotowana mikstura ma charakterystyczny silny ziołowy zapach.
Henna jest bogata w wapń, magnez, potas i liczne mikropierwiastki (cynk, żelazo, miedź, mangan). W jej składzie znajdują się również liczne enzymy, błonnik, witaminy A, D, B oraz kwasy oleinowy i linolowy.
Właściwości henny są znane na Bliskim i Dalekim Wschodzie od tysiącleci. Egipcjanie stosowali przede wszystkim jako pastę do barwienia rąk, stóp i paznokci. Znaleziska archeologiczne dowodzą, że Egipcjanki posiadały bogato zdobione zestawy do manikiuru z pełnym wyposażeniem, bowiem w sarkofagach zachowały się naczynka do rozcierania i przechowywania barwników. Nefretete barwiła paznokcie u rąk i nóg kolorem rubinowym. W tym celu rozdrobnione liście lawsonii mieszano z mleczkiem wapiennym, co w efekcie dawało kolor czerwony. Dodając do barwnika substancje zawierające garbniki uzyskiwano kolor ciemnobrązowy. Kleopatra, słynąca z kąpieli w kozim mleku, dbała nie tylko o swoje ciało, ale tym samym dostarczała organizmowi cynku, zapobiegając łamliwości paznokci. Jej ulubionym kolorem była purpura.
Sposób barwienia dłoni i stóp henną przetrwał do dzisiejszych czasów w krajach Bliskiego Wschodu, Indiach czy Afryce, przybierając formy fantazyjnych ornamentów pokrywających powierzchnie niekiedy całych nóg czy rąk. Najpopularniejsze stały się motywy roślinne – głównie Indie i Środkowy Wschód – oraz wzory geometryczne – Afryka. Obecnie wykorzystuje się również symbolikę chińską i celtycką. Henna była także bardzo popularna w zabiegach regeneracyjnych na włosy, a przy okazji stanowiła alternatywę dla zabiegów koloryzacji, kiedy farby do włosów nie były aż tak rozpowszechnione. Naturalna henna nakładana na głowę poprawiała kondycję włosów, przyspieszała ich wzrost oraz nadawała im zdrowy połysk – wszystko to za sprawą cynku, żelaza i innych minerałów. Proces ten był jednak bardzo długi i uciążliwy.
ZASTOSOWANIA HENNY:
- barwnik do włosów, do brwi
- zamyka łuski włosów – włosy błyszczą się i są gładsze
- barwnik do ciała
- zmiękcza skórę
- działa relaksująco, łagodzi bóle głowy
- leczeniu wielu dolegliwości: trądu, łuszczycy, egzemy, ospy wietrznej, odry, biegunki
- środek kojący i antyseptyk przy leczeniu alergii skórnych
- środek chłodzący skórę – zapobiega nadmiernemu przegrzaniu
- składnik kremów, balsamów aplikowanych zewnętrznie na oparzenia, ze względu na chłodzące działanie liści i kwiatów
- składnik do wyrobu perfum
- składnik olejków do leczenia bezsenności (aromaterapia)
- leczenia żółtaczki i chorób wenerycznych
- działa przeciwłupieżowo
- chroni włosy i skórę przed promieniowaniem słonecznym